Wie erin slaagt, een zaaltje met zo’n negentig mensen, inclusief een flink aantal kinderen tussen de 9 en 12 jaar, bijna vijf kwartier muisstil geboeid te houden met weinig meer dan stemgebruik en lichaamstaal, doet iets heel goed!
Mijn pop huilt ’s nachts (9 +)
Het waar gebeurde verhaal van George en Ursula Levy, een verhaal dat min of meer goed afloopt.
In 1943 vonden vanuit kamp Vught de zgn Kindertransporten plaats, waarbij alle kinderen vanuit het kamp werden gedeporteerd naar vernietigingskampen. Slechts enkele ontkwamen aan dit lot.
Mijn pop huilt ’s nachts is het verhaal van twee van die kinderen.
George en Ursula Levy, twee joodse kinderen in Duitsland. Ze worden vlak voor de Tweede Wereldoorlog begint door hun moeder naar Nederland gestuurd. In de hoop dat ze daar veilig zijn. Met niet meer dan een koffer en elkaar. maar ook in Nederland zijn ze niet veilig. Ze wonen op allerlei plekken om maar niet gepakt te worden. Toch gebeurt dat. En zo komen George en Ursula terecht in Kamp Vught. ze hebben niemand meer, behalve elkaar en de pop van Ursula. De pop die troost als je huilt, de pop die ruikt naar thuis, veilig.
De pop die altijd bij je blijft. Toch?
Een voorstelling over dilemma’s van kinderen in oorlogstijd, doorzettingsvermogen, afscheid en opnieuw beginnen.
De voorstelling kwam tot stand in samenwerking met nationaal Monument Kamp Vught in het kader van het Crossroad project in Brabant.
Dank is ook verschuldigd aan George en Ursula Levy die vanuit Amerika hun medewerking verleenden.
Duur 45 minuten
Leeftijd 9 +
De voorstelling kan ook in de klas gespeeld worden, met nagesprek.
Reactie burgemeester Neerijnen
Vanmorgen hoorde ik op de radio minister Arie Slob, hij hield een pleidooi om jongeren meer inzicht te geven via het onderwijs over goed burgerschap, je moet iets weten over ons land en de geschiedenis. Een paar uur later zat ik achterin ons kleine theaterzaaltje in Neerijnen waar zo’n 40 schoolkinderen van diverse scholen uit onze gemeente luisterden naar de verhalenverteller Eric Borrias en zijn voorstelling “Mijn pop huilt ’s nachts”.
Ruim 40 minuten luisterden kinderen ademloos naar het levensverhaal van Georg en Ursula Levy, kinderen uit de 2e wereldoorlog.
Ik dacht, dit is wat kinderen nodig hebben, verhalen vertelt door een man die emotie, passie en inhoud aan elkaar koppelt in een adembenemend verhaal. Verhalen vertellen is de beste manier om “burgerschap” aan jonge kinderen over te brengen en de wijze waarop Eric dit deed bracht ook volwassenen, waaronder een man van 62 ( ik dus) tot ademloos luisteren.
Wij als gemeente hebben met een bescheiden budget dit traject mogelijk gemaakt omdat we geloven dat wij in samenwerking met onderwijs, ouders en anderen hierin een taak hebben.
Eric Borrias heeft die taak voor ons “een stem” gegeven ! Het was en is indrukwekkend en voor de kinderen zal het verhaal over “toen (WO II) en nu” ze helpen om anders naar onze tijd te kijken.
Dank je wel Eric !
Harry de Vries
Burgemeester Gemeente Neerijnen
Andere reacties:
Gisteren woonde ik in Studio de Bakkerij de voorstelling ‘Mijn pop huilt’ ’s nachts’ bij, over het waargebeurde verhaal van George en Ursula Levy. Over twee nog hele jonge kinderen die onder meer in Kamp Vught en in kamp Westerbork zaten. Een voorstelling over dilemma’s, familie, oorlog, honger en een paar lichtpuntjes… Verhalenverteller Eric Borrias greep ons met zijn verhaal vanaf de eerste minuut bij de strot en dat bleef ook zo. Met minimale middelen een verhaal zo maximaal uitbeelden, wat fascinerend! Ik zag het hele verhaal voor me. Hoe bijzonder om aan het einde van de voorstelling de foto’s van George (nu 90) en Ursula (85) te zien… Hun bijzondere verhaal loopt min of meer goed af… Aanrader!
Culemborgse Courant
Wie erin slaagt, een zaaltje met zo’n negentig mensen, inclusief een flink aantal kinderen tussen de 9 en 12 jaar, bijna vijf kwartier muisstil geboeid te houden met weinig meer dan stemgebruik en lichaamstaal, doet iets heel goed! Verhalenverteller Eric Borrias slaagde erin, aan de vooravond van de nationale dodenherdenking, in De Fransche School in Culemborg. Hij vertelde de oorlogservaringen van George en Ursula Levy, twee joodse kinderen die Nazi-Duitsland ontvlucht waren om uiteindelijk in kamp Vught, en later in Bergen-Belsen, terecht te komen, maar beiden de oorlog overleefden. In voor kinderen zeer begrijpelijke, maar nergens kinderachtige bewoordingen maakte hij gebeurtenissen van bijna tachtig jaar geleden invoelbaar voor mensen van nu. Beste bewijs voor de kracht van deze uitvoering was misschien wel, dat diverse kinderen na afloop zonder verlegenheid ingingen op Borrias’ uitnodiging om vragen te stellen en in gesprek te gaan over de zojuist geziene voorstelling. Ook na 4 en 5 mei valt deze voorstelling te boeken, bijvoorbeeld in de klas te worden gespeeld, inclusief nagesprek. Normaliter gebruik ik mijn blog niet om ergens reclame voor te maken, maar ik doe het in dit geval graag, vanuit dezelfde overtuiging die Eric Borrias in het nagesprek met de zaal uitsprak, dat niemand van ons van “na de oorlog” is en dat aandacht voor het lot van gewone mensen ons helpt, met meer empathie te kijken naar en te spreken over vluchtelingen en oorlogsgetroffenen in onze eigen tijd.
Anoniem
Suggestief en uiterst intiem. Het fenomeen Eric Borrias trekt je het podium op en brengt je terug in de tijd die je niet wil meemaken. De Tweede Wereldoorlog door de ogen van twee joodse kinderen. Met twee vingers onder zijn neus staat daar ineens Adolf Hitler te brallen. Een appelkist wordt barak en trein en veewagen en doodskist voor velen. Een krukje wordt wachttoren. Eric kruipt als een kind over het toneel en laat zien dat het menens is. Jodenvervolging, vluchtelingenproblematiek en mensen van goede wil. Want die zijn et ook gelukkig, altijd en overal. DANK ERIC BORRIAS.