” MIJN POP HUILT ‘S NACHTS”
Wie erin slaagt, een zaaltje met zo’n negentig mensen, inclusief een flink aantal kinderen tussen de 9 en 12 jaar, bijna vijf kwartier muisstil geboeid te houden met weinig meer dan stemgebruik en lichaamstaal, doet iets heel goed! Verhalenverteller Eric Borrias slaagde erin, aan de vooravond van de nationale dodenherdenking, in De Fransche School in Culemborg. Hij vertelde de oorlogservaringen van George en Ursula Levi, twee joodse kinderen die Nazi-Duitsland ontvlucht waren om uiteindelijk in kamp Vught, en later in Bergen-Belsen, terecht te komen, maar beiden de oorlog overleefden. In voor kinderen zeer begrijpelijke, maar nergens kinderachtige bewoordingen maakte hij gebeurtenissen van bijna tachtig jaar geleden invoelbaar voor mensen van nu. Beste bewijs voor de kracht van deze uitvoering was misschien wel, dat diverse kinderen na afloop zonder verlegenheid ingingen op Borrias’ uitnodiging om vragen te stellen en in gesprek te gaan over de zojuist geziene voorstelling. Ook na 4 en 5 mei valt deze voorstelling te boeken, bijvoorbeeld in de klas te worden gespeeld, inclusief nagesprek. Normaliter gebruik ik mijn blog niet om ergens reclame voor te maken, maar ik doe het in dit geval graag, vanuit dezelfde overtuiging die Eric Borrias in het nagesprek met de zaal uitsprak, dat niemand van ons van “na de oorlog” is en dat aandacht voor het lot van gewone mensen ons helpt, met meer empathie te kijken naar en te spreken over vluchtelingen en oorlogsgetroffenen in onze eigen tijd.