Gisteren woonde ik in Studio de Bakkerij de voorstelling ‘Mijn pop huilt’ ’s nachts’ bij, over het waargebeurde verhaal van George en Ursula Levi. Over twee nog hele jonge kinderen die onder meer in Kamp Vught en in kamp Westerbork zaten. Een voorstelling over dilemma’s, familie, oorlog, honger en een paar lichtpuntjes… Verhalenverteller Eric Borrias greep ons met zijn verhaal vanaf de eerste minuut bij de strot en dat bleef ook zo. Met minimale middelen een verhaal zo maximaal uitbeelden, wat fascinerend! Ik zag het hele verhaal voor me. Hoe bijzonder om aan het einde van de voorstelling de foto’s van George (nu 90) en Ursula (85) te zien… Hun bijzondere verhaal loopt min of meer goed af… Aanrader!

” MIJN POP HUILT ‘S NACHTS”

Wie erin slaagt, een zaaltje met zo’n negentig mensen, inclusief een flink aantal kinderen tussen de 9 en 12 jaar, bijna vijf kwartier muisstil geboeid te houden met weinig meer dan stemgebruik en lichaamstaal, doet iets heel goed! Verhalenverteller Eric Borrias slaagde erin, aan de vooravond van de nationale dodenherdenking, in De Fransche School in Culemborg. Hij vertelde de oorlogservaringen van George en Ursula Levi, twee joodse kinderen die Nazi-Duitsland ontvlucht waren om uiteindelijk in kamp Vught, en later in Bergen-Belsen, terecht te komen, maar beiden de oorlog overleefden. In voor kinderen zeer begrijpelijke, maar nergens kinderachtige bewoordingen maakte hij gebeurtenissen van bijna tachtig jaar geleden invoelbaar voor mensen van nu. Beste bewijs voor de kracht van deze uitvoering was misschien wel, dat diverse kinderen na afloop zonder verlegenheid ingingen op Borrias’ uitnodiging om vragen te stellen en in gesprek te gaan over de zojuist geziene voorstelling. Ook na 4 en 5 mei valt deze voorstelling te boeken, bijvoorbeeld in de klas te worden gespeeld, inclusief nagesprek. Normaliter gebruik ik mijn blog niet om ergens reclame voor te maken, maar ik doe het in dit geval graag, vanuit dezelfde overtuiging die Eric Borrias in het nagesprek met de zaal uitsprak, dat niemand van ons van “na de oorlog” is en dat aandacht voor het lot van gewone mensen ons helpt, met meer empathie te kijken naar en te spreken over vluchtelingen en oorlogsgetroffenen in onze eigen tijd.

” Mijn pop huilt ’s nachts”
Suggestief en uiterst intiem. Het fenomeen Eric Borrias trekt je het podium op en brengt je terug in de tijd die je niet wil meemaken. De Tweede Wereldoorlog door de ogen van twee joodse kinderen. Met twee vingers onder zijn neus staat daar ineens Adolf Hitler te brallen. Een appelkist wordt barak en trein en veewagen en doodskist voor velen. Een krukje wordt wachttoren. Eric kruipt als een kind over het toneel en laat zien dat het menens is. Jodenvervolging, vluchtelingenproblematiek en mensen van goede wil. Want die zijn er ook gelukkig, altijd en overal. DANK ERIC BORRIAS.

Wat een geweldige verteller is die Eric Borrias!
Prachtige vertolking van de Bremer Stadsmuzikanten!
Als je de kans krijgt om hem ergens te horen (en te zien), laat ‘m niet lopen.

” Fantastisch ! Ik heb het boek gelijk gekocht. Heel knap hoe hij het tot 1 uur heeft ingekort.”

“ Eric, je bent de koning onder de vertellers. Wie je heeft meegemaakt, weet dat jij de krachten kunt oproepen, mensen volledig in de ban te brengen met slechts stem en gebaar. In jou voelde ik de sensatie terug die ook Henk van Ulsen kon oproepen.

Blijf doorgaan. ”